Najstarszy premier na świecie podał się do dymisji
Premier Malezji Mahathir Mohamad w poniedziałek podał się do dymisji, a jego partia opuściła rządzącą koalicję. To rezultat politycznych intryg między członkami sojuszu, który przejął władzę w 2018 roku.
Mahathir złożył rezygnację z pełnionego urzędu na ręce władcy kraju, króla Abdullaha. Malezja jest monarchią konstytucyjną, a król jest tam wybierany na pięcioletnią kadencję.
To rezultat niedzielnych rozmów członków obecnego gabinetu z politycznymi konkurentami na temat możliwego sformowania nowego rządu bez udziału jednego z liderów rządzącej koalicji Pakatan Harapan (Pakt Nadziei), Anwara Ibrahima. Dzięki temu 94-letni Mahathir nie musiałby przekazać władzy Anwarowi.
ZOBACZ: Bez paszportu spędził ponad pół roku na lotnisku w Malezji. W końcu go aresztowano
Częścią umowy koalicyjnej była obietnica Mahathira, że po pierwszym etapie rządów na fotelu premiera zastąpi go właśnie ten polityk. Jednak od objęcia stanowiska sędziwy szef rządu konsekwentnie odmawiał podania konkretnej daty, kiedy miałoby to nastąpić.
Rządził Malezją już w latach 80.
Mahathir to najstarszy wybrany w bezpośrednich wyborach premier na świecie. Wcześniej rządził Malezją w latach 1981-2003 i jest kojarzony z okresem szybkiego rozwoju gospodarczego i dołączenia kraju do grupy tzw. azjatyckich tygrysów. Po zakończeniu urzędowania Mahathir przeszedł na emeryturę i na jakiś czas wycofał się z aktywnego życia politycznego. W maju 2018 roku opuścił rządzący krajem przez 61 lat skorumpowany Barisan Nasional (Front Narodowy) i na czele nowo sformowanego Pakatan Harapan odsunął go od władzy.
Anwar, który miał zastąpić Mahathira na stanowisku, to jego dawny sojusznik i wicepremier, następnie polityczny konkurent, zdymisjonowany i uwięziony, później zaś znowu partner przy formowaniu nowej koalicji, która doprowadziła do bezprecedensowych przetasowań na malezyjskiej scenie politycznej. Anwar nazwał próbę sformowania nowego rządu, bez jego udziału, zdradą. Obie strony spotkały się z królem, który może powołać na stanowisko premiera lidera popieranego przez parlamentarną większość.
