Nie żyje Marek Gołąb. Brązowy medalista olimpijski z Meksyku

Gołąb był jednym z najlepszych polskich ciężarowców drugiej połowy ubiegłego wieku. Wspaniały, życzliwy ludziom, prawdziwy człowiek sportu.

Wszechstronnie utalentowany, w młodości uprawiał wszystkie dostępne gry zespołowe, jeździł na nartach, pchał kulę, rzucał oszczepem, a także startował w konkursach siłaczy.

Prawdziwą trening sztangisty rozpoczął dopiero podczas służby wojskowej. O jego atletycznej budowie i sile krążyły legendy. Pod koniec lat pięćdziesiątych do Wrocławia przyjechał je zweryfikować trener kadry Klemens Roguski. Szkoleniowiec natychmiast się zorientował, że odkrył dla swej dyscypliny sportu kolejny, wielki talent.

Kontuzja zmusiła go do zakończenia kariery

Zawodnik Śląska Wrocław w latach 1957-1973, a od 1962 roku reprezentant Polski walczył w wadze lekkociężkiej (90 kg), gdzie w tamtym czasie na podium panował arcymistrz Ireneusz Paliński. Gołąb przez wiele lat był w jego cieniu i na pomostach z reguły zdobywał medale brązowe. Tak było na mistrzostwach świata w 1966 i 1968 oraz w mistrzostwach Europy 1965 i 1966.

Ukoronowaniem kariery sportowej było trzecie miejsce w Meksyku.

Później problemy zdrowotne, m.in. kontuzja przed igrzyskami w Monachium w 1972 roku spowodowała, że zakończył karierę sportową i zajął się szkoleniem m.in. w Śląsku Wrocław, gdzie wychował olimpijczyka z Montrealu Jana Łostowskiego.

Przez wiele lat pracował w PZPC, był II trenerem kadry narodowej, szefem wyszkolenia związku.

Kiedyś powiedział, że nie żałuje w życiu niczego, że kariera ułożyła mu się tak, jak chciał i co miał osiągnąć, to osiągnął. Mówił wielokrotnie o wsparciu, jakie miał w rodzinie. Od lat mieszkał w Zakliczynie-Lusławicach. Zmarł we śnie, w nocy z czwartku na piątek, z 5 na 6 października 2017 roku.

PAP

WIDEO: Szymon Hołownia kandydatem na prezydenta. Zdradził szczegóły